ਸਚ ਜੇ ਮੈਂ ਕਹਾਂ ਉਹ ਕਰੁਣ ਦਾਸਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਮੇਰੀ ਜੁਬਾਂ ਜਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਨ ਰਹਾਂ

ਬੋਲ ਬੋਲਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮਿਰੇ ਦਿਲ ਦੇ ਵਿੱਚ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕਈ ਡਰ ਗੁਜ਼ਰਦੇ ਗਏ 

ਇਹ ਸਤਰਾਂ  ਲਾਲ ਫਿਰੋਜ੍ਪੁਰੀ ਹੁਰਾਂ ਦੀਆਂ ਹਨ ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ ਤੁਸੀਂ ਸਾਰੇ ਡਾਕਟਰ ਹਰਜਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਲਾਲ ਦੇ ਨਾਮ ਨਾਲ ਜਾਣਦੇ ਹੋ. ਇਹ ਸਤਰਾਂ ਅਕਸਰ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀਆਂ ਹਨ ਕਿਸੇ ਨ ਕਿਸੇ ਨਾਜ਼ੁਕ ਵੇਲੇ ਪਰ ਅੱਜ ਯਾਦ ਆਈਆਂ ਹਨ ਇੱਕ ਸੁਰੀਲੀ ਆਵਾਜ਼ ਨੂੰ ਸੁਣ ਕੇ. ਗੀਤ ਵੀ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਉਤਰਨ ਵਾਲਾ ਅਤੇ ਬੇਹੱਦ ਖੂਬਸੂਰਤ ਪੇਸ਼ਕਾਰੀ ਵੀ ਡਾਕਟਰ ਮਮਤਾ ਜੋਸ਼ੀ ਦੀ.

ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਵੀ ਗੀਤ, ਗਜਲ ਜਾਂ ਫਿਰ ਕੋਈ ਸ਼ਿਅਰ ਜਦੋਂ ਮਕ਼ਬੂਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਦਿਲਾਂ 'ਤੇ ਰਾਜ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸ਼ੋਹਰਤ ਦੀਆਂ ਉਚਾਈਆਂ ਨੂੰ ਛੂਹੰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸ ਵਿੱਚ ਰਚਨਾਕਾਰ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਕਈ ਹੋਰ ਲੋਕ ਵੀ ਸ਼ਾਮਿਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਉਸਨੂੰ  ਆਵਾਜ਼ ਦੇਣ  ਵਾਲਾ, ਉਸ ਗੀਤ ਨੂੰ ਸੰਗੀਤ ਦੇਣ ਵਾਲਾ, ਉਸ ਗੀਤ ਨੂੰ ਗੀਤਾਂ ਵਿਚਲੇ ਭਾਵਾਂ ਮੁਤਾਬਿਕ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਫ਼ਿਲਮਾ ਕੇ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਅਤੇ ਇਸ ਸਭ ਕੁਝ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਇਸ ਗੀਤ ਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਤੱਕ ਲੈ ਕੇ ਜਾਣ  ਵਾਲਾ ਮਹਿਕਮਾ ਜੋ ਅਕਸਰ ਪਰਦੇ ਦੇ ਬਾਹਰ ਹੋ ਕੇ ਵੀ ਪਰਦੇ ਦੇ ਪਿਛੇ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ. ਇਹਨਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਵਿੱਚ ਗਾਇਕ ਦੀ ਹਾਲਤ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧ ਨਾਜ਼ੁਕ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜਿਸ ਨੇ ਸ੍ਟੇਜ ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਇਸ ਸਾਰੀ ਮਿਹਨਤ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਕਰਿਸ਼ਮੇ ਵਿੱਚ ਬਦਲਣਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਆਪਣੀ ਆਵਾਜ਼ ਅਤੇ ਅਦਾਇਗੀ ਨਾਲ. ਇਹ ਕਿਸੇ ਚਮਤਕਾਰ ਤੋਂ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਕੀ ਕਈ ਵਾਰ ਸਾਰੀ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਪੜ੍ਹੀਆਂ ਸੁਣੀਆਂ ਸਤਰਾਂ ਜੇ ਕਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਉਤਰਦੀਆਂ ਹਨ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਸਟੇਜ ਤੇ ਜਾਂ ਫੇਰ ਕਿਸੇ ਆਵਾਜ਼ ਸੇ ਜਾਦੂ ਨਾਲ ਰਚਨਾ ਵਿਚਲੇ ਸ਼ਬਦਾਂ 'ਚ ਸੁੱਤੀ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਰੂਹ   

ਨੂੰ ਜਗਾਉਣਾ ਕੋਈ ਆਸਾਨ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ. ਇਸ ਮਕ਼ਸਦ ਲਈ ਗਾਇਕ ਨੂੰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਨਾਜ਼ੁਕ ਪੜਾਵਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ. ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੇ ਅਰਥ ਕਈ ਵਾਰ ਨਾਜ਼ੁਕ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਕਿਓਂਕਿ ਉਹਨਾਂ ਵਿਚਲਾ ਅੰਤਰੀਵ ਭਾਵ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਦਮ ਸਮਝ ਹੀ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ ਤੇ ਓਹ ਗੁੱਸਾ ਕਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ. ਅਜਿਹੀ ਹਾਲਤ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਗਾਇਕ ਕੀ ਕਰਦੇ ਹਨ.ਇਸਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਸੰਗੀਤ ਦੀ ਰੂਹ ਡਾਕਟਰ ਮਮਤਾ ਜੋਸ਼ੀ ਦੇ ਇੱਕ ਤਜਰਬੇ ਤੋਂ. ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਸ਼ਿਮਲੇ ਵਿੱਚ ਸੀ ਅਤੇ ਸ਼ਿਮਲੇ ਜਾ ਕੇ ਪਹਾੜੀ ਰੰਗ ਗਾਉਣਾ ਵੀ ਜ਼ਰੂਰੀ ਸੀ. ਪਹਾੜੀ ਗੀਤਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਲੋਕ ਗੀਤ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਸ਼ਿਮਲੇ ਨਈ ਵੱਸਣਾ ਸਪਾਟੂਏ ਨਈ ਵੱਸਣਾ....! ਗੀਤ ਦੇ ਇਹਨਾਂ ਬੋਲਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਕੇ ਡਾਕਟਰ ਮਮਤਾ ਜੋਸ਼ੀ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਕੀ ਕੀ ਖਿਆਲ ਆਏ, ਇਹਨਾਂ ਖਿਆਲਾਂ ਨੇ ਕੀ ਹਲਚਲ ਮਚਾਈ ਤੇ ਇਸ ਸਾਰੀ ਸਥਿਤੀ  ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਕਿਵੇਂ ਸੰਭਾਲਿਆ...ਲਓ ਸੁਣੋ ਡਾਕਟਰ ਮਮਤਾ ਜੋਸ਼ੀ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਹੀ. ਆਪਣੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਤੋਂ ਜਾਣੁ ਜ਼ਰੂਰ ਕਰਾਉਣਾ..ਰੈਕਟਰ ਕਥੂਰੀਆ